1982 de Aynı okulda göreve başlayan biz , ( Besni Lise’si..) 2022’ de bugün yeniden biraraya geldik…Acımasızca geçen koskocaman bir 40 yıl….
Her anımız, her dakikamız 2-3 yıl yanyana, kolkolaydı.. Aynı masada yemek yemek, aynı evi paylaşmak, mutlu olayları konuşup kahkaha attığımız günleri anmak ve üzücü olaylarda acımızı paylaşmak, aynı öğrencilere ders vermek, sabahlara kadar odanın birer köşesinde oturup yazılı kağıtlarını okumak, o karlı kış günlerinde elimiz, yüzümüz soğuktan donmuş koştur koştur Y.Sarhan yollarında okula gitmek, kantinin sıcak ortamında öğrencimiz Hüseyin’in demlediği çaydan içmek, haftasonları alışveriş için Gaziantep’e gitmek, meşhur fıstıklı baklavasından muhakkak yemek, yorgun argın son Besni otobüsüne alel acele yetişmek, 3 saat süren yolculuktan sonra deliksiz uyumak, uzun kış gecelerinde oranın yerli halkı olan komşulara ziyaretlere gitmek…Anlat anlat sonu gelmeyecek bu -mek’lerin -mak’ların.
Yürüdüğün yollardan geçebilirsin bir daha fakat anılardan asla…
Ne kadar doğru bir söz, o güzel günler geri gelmiyor ve yeniden yaşanamıyor , işte anılarımızı ara ara konuşup avutuyoruz kendimizi.
Bir 40 yıl daha yaşayıp yeniden buluşalım dıyeceğimde imkansız heralde..20 yıla da razıyım.
En kötü günümüz böyle olsun
Teşekkür ediyorum arkadaşım
( Dönüş yolu üzerinde Keşan…)
Not.. O yılladaki fotolar ve bugünkü
